Atina
Her sene 1 Ekim'de "Dünya Kahve Günü" kapsamında kahve tüketimini isteklendirme geçirmek ve bu kültürün zenginliğini değişik ülkelerdeki şahıslara yansıtmak düşüncesince etkinlikler düzenleniyor. Kahve yetiştiricilerine dayanak noktası hedefi da haiz etkinlikler, değişik coğrafyaların halkları ortada kültürel etkileşimin artmasına da araştırma görevlisi oluyor.
Yunanistan’da "Yunan kahvesi" yerine bilinen, cezvede, klüz ateşte, bereketli köpüklenen halde pişirilen Türk kahvesi, asırlardır Anadolu’dan Balkanlar'a denli uzanan degaje ortak coğrafyada günce rutinlerin ayrılmaz ortak parçası konumunda.
Kahvenin kokusu, İstanbul’dan Atina’ya göçen İstanbullu Rumların koyu yerine yaşamış olduğu Palaio Faliro semtindeki kafelerde de derişik pıtrak duyuluyor.
İstanbul'un Kadıköy ilçesindeki Moda semtinden 1990’da Palaio Faliro’ya taşınan Stavros Kaloyannis ve Lena Kaloyannis çifti, Türk kahvesinin tadını da "İstanbul'u hatırlatan" kokusunu da unutamayanlardan.
Stavros Kaloyannis, AA muhabirine İstanbul’daki evlerinde güne sabahleyin kahvesi ile başladıklarını, Moda’da, Emirgan’da içtikleri kahvenin kokusunu hala unutamadıklarını anlattı.
"Kahvenin makbulü kaymaklısıydı"
“Ya sobanın hesabına koyardık cezveyi veya mangalda küllerin içine. Söylediklerine mucibince en dobra kahve közde pişen kahveydi, kaymaklı da olurdu. Kahvenin makbulü de kaymaklısıydı.” diyen Kaloyannis, kahvenin o devre toplumsallaşma düşüncesince de ehemmiyetli ortak anahtar olduğuna dikkati çekti.
Kaloyannis, Türk kahvesinin kendileri düşüncesince günce yaşamın ayrılmaz ortak parçası bulunduğunun altını çizerek, şunları tabir etti:
"Hem evde hem kahvelerde, Moda’daki çay bahçesinde, Emirgan’da kahve içerdik. Annem, dedem herhangi ortak daim kahve içerlerdi. Kulüplere giderdik, cemiyetlere giderdik. Orada ortak tavla oynardık, kahvesine. Kahve içerdik. Hanımlar birbirlerini kahveye çağırma ederlerdi, fala bakarlardı. Başka ortak güzelliği vardı o kahvenin, değişik romantikti. Bir defa herhangi ortak geceleyin ezanı özellikle kadınlar, kapının önüne çıkarlardı mahallerde, hepsinin ellerinde kahve olurdu. Yanında ihtimal ortak bisküvi filan vardı. Onlar da otururlardı, sohbetlerini yaparlardı."
"Bir fincan kahvenin kırk sene hatırı vardır." atasözünü anımsatan Kaloyannis, ortak devre İstanbul’da baş başa kahve içtiği arkadaşlarını da özlemle andığının altını çizdi.
Kaloyannis, askerliğini redif zabit yerine yaptığını aktararak, "Anadolu'da, orada fark bana ağırlama edilen kahvelerin hazzı ve hatırı, o ihvan halen aklımda." dedi.
