Stalin liderliğindeki Sovyetler Birliği, 14 Kasım 1944'te Gürcistan'ın Ahıska sahasında canlı on binlerce Ahıskalı Türkü, "sınır güvenliğini yıldırma ettikleri" sebebi öne sürülerek sürgün etti. 2016 senesinde Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın emriyle Ukrayna'nın harp sahasından Türkiye'ye getirilip Ahlat'a yerleştirilen 72 Ahıskalı aile, hayat ve inanma bünyesinde hayatlarını sürdürürken, sürgün edildikleri günü, yaşadıkları acıları ve zorlukları unutamıyor.
Sürgün yıllarında baş döndürücü teessürat çektiklerini özetleyen Ahlat'taki Ahıska Türkleri, kendilerine koyun açan Türkiye Cumhuriyeti Devleti'ne ve Ahlat halkına teşekkürname etti.
Daha 4 yaşlarındayken ailesiyle sürgüne gönderilen 81 yaşındaki 10 bebek anası Simizar Mehmetoğlu, yaşadıkları zorlukları gözyaşları ortamında anlattı. Sürgün yıllarında aç ve susuz kaldıklarını kail Mehmetoğlu, “Bizi 1944 senesinde şita ayında çocuk, yaşlı, marazlı demeden öz vatanımızdan sürgün ettiler. Babalarımıza, dedelerimize ‘Sizi savaştan kurtarıyoruz. Tekrardan sizi art getireceğiz' yalanıyla vatanımızdan uzaklaştırdılar. Ben o vakitler 4 yaşındaydım, ancak birtakımı şeyleri hatırlıyorum. Babamı askere götürüyoruz diyerek alıp götürdüler, şimdi getirmediler. Bilmiyorum babam ne renkte birlikte eş idi. Hiç kimesne kalmadı herkesi topladılar. Bir vagona kadın-erkek, çocuk-yaşlı demeden onlarca insanı doldurup Orta Asya'ya Özbekistan, Kazakistan ve Kırgızistan'a sürgün ettiler. Bizler iyesiz kaldık. 3 çocuktuk 2 oğlan, 1 kız. Hiçbir nesne yok, sahipsiz. Öyle birlikte giysi ile çıktık. Bizleri trenlere doldurdular. 1 ay süresince trende aç kaldık, susuz kaldık iyesiz kaldık. Üçümüz de körpe. Annem ağlayıp duruyor ki, ‘Çocuklarıma ego ne yapayım' diye. Çok müşkülat çektik. Yolculuk esnasında baş döndürücü insan öldü. Ölenleri trenden sulara attılar. Ağlayarak, sızlayarak gezi ettik. Bir şişman su bulunan yere geldik. Dediler ki bunları suya dökün. Özbekistan'ın başkanı esen olsun bizlere eş print ‘Bunları döküp ne edeceksiniz, bizlere verin' dedi. Özbekistan'ın çöllerini ak etti bizim millet. Ben anneme iane yazar ot biçiyorduk. Çamurlu sulardan içtim hep, yer yuttum böbreklerimde taş oldu. Hala onun acısını yaşıyorum. Her devir doktora gidiyorum” dedi.
“Türkiye'de yaşamaktan baş döndürücü razıyız, bura birlikte cennet”
Yaşadığı acıları ve zorlukların aklına geldikçe burnunun ucunun sızladığını tamlayan Simizar Mehmetoğlu laflarını şu şekilde sürdürdü: “Özbekistan'da unun kepeğini tenekenin üstünde nan yapmış olup karnımızı doyururduk. Çok teessürat ve müşkülat çektik. Yalın ayak, üzerimizde birlikte nesne yok, sahipsizdik. Çok kıygı çektik. Annem 50 yaşına girmeden soğuktan, sahipsizlikten bumbar rahatsızlığı çekti öldü. Babamı görmedim ne biriydi. Uzun boylu muydu, endamsız boylu muydu, bilmiyorum. Duvarları olmayan, toprak, penceresiz evlerde kaldık. Diz boyu karlarda açıkta kaldık. Soğuktan sığınmak düşüncesince şişman Özbek düğüm kazanlarının ortamında uyuduk. Sonradan denk verdiler ona sarılıp uyuduk ölmedik. 40 yıl Özbekistan toprağında yaşadık. Biz Türkiye'de yaşamaktan razıyız, baş döndürücü razıyız. Özbekistan'da 40 yıl yer yutup gezdik. Allah razı olsun hepinizden. Cennet kapıları açılsın, antagonist bakış açısından Allah saklasın sizleri. Burası cennet, dobra birlikte cennet.”
“Burayı yurt saydık”
Dünya Ahıskalı Türkleri Birliği'nin (DATÜB) Ahlat Temsilcisi Hamza Kehvan ise, “Biz 2016 senesinde Türkiye Cumhurbaşkanı Sayın Recep Tayyip Erdoğan'ın emriyle Ahlat ilçesine gelip yerleştik. 6 yıldır burada yaşıyoruz, çalışıyoruz. Bir dek kurduk burayı yurt saydık. Yerli halkla iç içe geçtik. Kız verdik, mahdum evlendirdik. Şimdiye derece 9 vatandaşımız yaşamını yitirdi mezarları burada. Allah razı olsun Cumhurbaşkanımızdan. Allah'a şükürler ederiz ki vatanımıza geldik” diyerek konuştu.
Özkan Olcay
